Skip to main content

Mindfulness
in de traditie van Thich Nhat Hanh

19 september 2020

Het Verhaal van een Rivier – Muziekmeditatie van Plum Village

De monniken en nonnen van Plum Village hebben recent een bijzondere avond met muziek verzorgd om het einde van de online zomerretraites te vieren. De muziek word afgewisseld met het voorlezen van het verhaal “The Story of a River” een tekst van Thich Nhat Hanh. De muziek meditatie werd voor het eerst uitgevoerd tijdens de “Love is the way” online retraite van 7 tot 9 augustus 2020 en is nu ook beschikbaar op de website van Plum Village en op You Tube.

Neem alstublieft even tijd om te genieten van deze muziekmeditatie. Op deze pagina kunt u de Engelse tekst lezen en de Nederlandse vertaling van de tekst uit het verhaal kunt u hieronder lezen. 

Het Verhaal van een Rivier door Thich Nhat Hanh

Geboren op de top van een berg, danst een klein stroompje water naar beneden.

Het stroompje water zingt terwijl ze reist. Ze wil snel gaan. Ze kan gewoon niet langzaam gaan. Rennen, haasten, dat is de enige manier, misschien zelfs vliegen! Zij wil ergens aankomen. Maar aankomen waar? Zij wil bij de oceaan aankomen. Ze had gehoord over die diepblauwe, mooie oceaan. Eén worden met de oceaan dat is wat ze wil.

Waarom kan ik niet rennen zoals ik deed toen ik nog een beekje was?

Verder stromend door de vlakte, groeit zij uit tot een jonge rivier. Terwijl zij door de prachtige velden kronkelt moet zij vertragen. “Waarom kan ik niet rennen zoals ik deed toen ik nog een beekje was? Ik wil naar de diepe, blauwe oceaan. Als ik zo langzaam doorga als nu, hoe kan ik daar dan ooit aankomen?”

Toen zij een beekje was, was zij niet gelukkig met wat ze was, ze wilde tot een echte rivier uitgroeien. Maar als rivier voelt zij zich ook niet gelukkig. Ze kan het niet verdragen te moeten vertragen. Dan, naarmate ze trager stroomt, begint de jonge rivier de prachtige wolken, die in haar water worden weerspiegeld, op te merken. Deze hebben verschillende vormen en kleuren. Ze drijven in de lucht en lijken vrij om te gaan waar ze maar willen. Verlangend om ook een wolk te zijn begint ze achter de wolken aan te jagen. De een na de ander.

"Ik ben niet gelukkig als een rivier. Ik wil net zoals jij zijn, of ik zal lijden. Het leven is echt niet de moeite waard om te leven". Dus de rivier begint een spel te spelen. Ze jaagt achter de wolken aan. Ze leert lachen en huilen. Maar de wolken blijven niet lang op één plaats. "Ze reflecteren zichzelf in mijn water, maar dan vertrekken ze. Geen enkele wolk lijkt trouw te zijn. Elke wolk die ik ken heeft me verlaten. Geen enkele wolk heeft me ooit voldoening of geluk gebracht. Ik haat hun verraad.”

De opwinding van het najagen van de wolken is het lijden en de wanhoop niet waard.

Van iemand, niemand worden? Is dat mogelijk?

Op een middag, woei een sterke wind alle wolken weg. De lucht werd wanhopig leeg. Er waren geen wolken meer om achteraan te jagen. Het leven werd leeg voor de rivier. Ze was zo eenzaam dat ze niet meer wilde leven. Maar hoe kon een rivier sterven? Van iets, niets worden? Van iemand, niemand worden? Is dat mogelijk?

Gedurende de nacht ging de rivier weer naar zichzelf toe. Ze kon niet slapen. Ze luisterde naar haar eigen geschreeuw, het kabbelen van haar water tegen de oever. Dit was de eerste keer dat ze diep naar zichzelf luisterde en daarbij ontdekte ze iets heel belangrijks: haar water was gemaakt van wolken. Ze had achter de wolken aangejaagd en wist niet dat de wolken haar eigen natuur waren.

De rivier realiseerde zich dat het voorwerp van haar zoektocht in haarzelf was. Ze raakte vrede aan. Plotseling kon ze stoppen. Ze voelde niet langer de behoefte om achter iets buiten zichzelf aan te rennen. Ze was al wat ze wilde worden. De rust die ze ervoer was werkelijk bevredigend en bracht haar een diepe rust, een diepe slaap.

De hemel is immens, stabiel, gastvrij en volkomen vrij.

Toen de rivier de volgende ochtend wakker werd, ontdekte ze iets nieuws, iets prachtigs dat in haar water gereflecteerd werd: de blauwe hemel. "Hoe diep is het, hoe kalm. De hemel is immens, stabiel, gastvrij en volkomen vrij". Het leek onmogelijk om te geloven dat dit de eerste keer was dat de rivier de hemel in haar water reflecteerde. Maar toch is dat waar, want in het verleden was ze alleen geïnteresseerd in de wolken en heeft ze nooit aandacht besteed aan de lucht. Geen enkele wolk kon ooit de hemel verlaten. Ze wist dat de wolken daar waren, ook al zag zij ze niet, ze waren ergens in de blauwe hemel verborgen. De hemel moet alle wolken en alle wateren bevatten. Wolken lijken vergankelijk, maar de hemel is er altijd. Als het trouwe thuis van alle wolken.

Door de hemel aan te raken, raakte de rivier stabiliteit aan. Ze raakte het ultieme aan. In het verleden had ze alleen het komen en gaan, het zijn en niet zijn van de wolken aangeraakt. Nu was ze in staat om het huis van al het komen en gaan, van al het zijn en niet zijn aan te raken. Niemand kon meer de hemel uit haar water halen.

Wat was het heerlijk om te stoppen en aan te raken! Het stoppen en aanraken bracht haar ware stabiliteit en vrede. Ze was thuisgekomen.Die middag hield de wind op te waaien. De wolken kwamen één voor één terug. De rivier was wijs geworden. Ze kon elke wolk met een glimlach verwelkomen. De wolken met hun vele kleuren en vormen leken hetzelfde te zijn, maar tegelijkertijd waren ze ook weer niet meer hetzelfde voor de rivier. Ze voelde niet de behoefte om een bepaalde wolk te bezitten of na te jagen. Ze glimlachte naar elke wolk met gelijkmoedigheid en liefdevolle vriendelijkheid. Ze genoot van hun reflecties in haar water. Maar toen ze wegdreven, voelde de rivier zich niet alleen en in de steek gelaten.

De volle maan van de Boeddha reist in de lucht van de uiterste leegte.
Als de rivieren van levende wezens rustig zijn,
zal de verfrissende maan prachtig in hun water reflecteren

Ze zwaaide naar hen en zei: "Tot ziens. Prettige reis. Ze was niet langer gebonden aan de wolken.

Het was een gelukkige dag. Die nacht, toen de rivier rustig haar hart opende voor de hemel, ontving ze het mooiste beeld dat ooit in haar water werd weerspiegeld - een prachtige volle maan. Een maan zo helder, zo verfrissend en glimlachend.

Er leek alle ruimte te zijn voor het genot van de maan, en ze zag er volkomen vrij uit. De rivier weerspiegelde de maan in haar water en genoot van dezelfde vrijheid en geluk. Wat een heerlijke feestelijke nacht voor iedereen - hemel, wolken, maan, sterren en water. In de grenzeloze vrede, hemel, wolken, maan, sterren en het water genoten van het samen lopen in meditatie. Ze liepen zonder de noodzaak om ergens te komen, zelfs niet bij de oceaan.