Ze hoorde even mijn verhaal aan
en besloot toen dat ik best kon thuisblijven.
“In geen geval mogen we riskeren
dat je zal beginnen wenen op het werk.”
Ik herinner me dat ik haar toen gelijk gaf.
Dat zoiets inderdaad niet mocht gebeuren.
Maar nu ik er achteraf op terugkijk,
klinkt het me absurd in de oren.
Want waarom eigenlijk niet?
Zijn emoties dan verboden op het werk?
Onder haar uitspraak zitten pijnlijke overtuigingen,
die ik tegenwoordig wel degelijk in vraag durf stellen:
‘Wenen is zwak.’
‘Je moet je sterk houden.’
‘Enkel thuis mag het masker af
en kan je wel kwetsbaar zijn.’
Hoe jammer om zo naar emoties te kijken.
Hoe belemmerend en vereenzamend ook…
Een bedding voor elkaar
Het breekt mijn hart dat zoveel mensen
zich alleen voelen met hun pijn en verdriet.
Dat hun lijden achter gesloten deuren blijft.
Dat het blijkbaar het daglicht niet mag zien.
Iedereen probeert zelf zijn problemen
zo goed mogelijk te doorworstelen,
verdriet en pijn alleen te dragen
en zich steeds sterk te houden.
Ik droom hartstochtelijk van een wereld
waarin we kwetsbaar mogen zijn bij elkaar.
Waarin we eerlijk delen wat in ons omgaat
en emoties eindelijk geen taboe meer zijn.
Waarin we voor elkaar een bedding zijn.
Een ondersteunende aanwezigheid
waarin emoties helemaal welkom zijn
en we samen kunnen helen en groeien.
Collectieve transformatie
Wie weet zal het ooit effectief zo zijn.
Zullen we collectief inzien dat pijn erbij hoort.
Dan krijgen we bij de dokter te horen
dat tranen normaal zijn wanneer we rouwen.
Dat we ze niet per se hoeven onderdrukken.
Dat ze het daglicht wel mogen zien.
Hoe mooi zou dat zijn.
Dat alle menselijke gevoelens er gewoon mogen zijn.
Dat we ons er niet langer voor hoeven te schamen.
Dat we ons verdriet niet binnenkamers moeten houden.
Het begint voor mij met deze gevoelens leren verdragen
op het kussen, tijdens het zitten, als ik mediteer.
En zo hoe langer hoe meer te kunnen ervaren
dat geen enkel gevoel slecht is of ongewenst.
Dat ze eigenlijk simpelweg erkend willen worden.
Aandacht willen krijgen. Bestaansrecht. Liefde.
Niets meer, niets minder.
Dit stuk is eerder verschenen op de website van Leni.