“Soms wilde ik het opgeven. Misschien had dat ook te maken met een aanleg voor depressie die door mijn voorouders op me is overgedragen. Hoe het ook zij, in die momenten heb ik veel gehad aan een boeddhistische wijsheid: ‘Because you are alive, everything is possible’. Het gaat erom het leven te koesteren, en de mogelijkheden die het biedt.
“Het kan voelen alsof we tekortschieten. Deze zin helpt me om te zien dat simpelweg in leven zijn al genoeg is om het verschil te maken, om bij te dragen en om te helpen. Ik wilde uiteindelijk blijven leven om goed voor de aarde te zorgen. Niets is belangrijker dan dat.
“Ik kwam toen al een jaar of vijf in Plum Village, het klooster van Thich Nhat Hanh. In zijn lessen was ik die tekst tegengekomen. Eigenlijk bracht ik er elke vakantie door, en dan ging ik weer terug naar de redactie, waar het best een harde, gestreste wereld was, waar volop gescholden werd. Het klooster was een soort oase voor me. Maar dat heen en weer gereis tussen die twee werelden was niet houdbaar.
“Al had ik hoge idealen, ik hield mezelf daar niet altijd aan. Ik was niet altijd kalm, kon soms nog scherp uitvallen. Dat kwam ook door de sfeer om me heen. Op een gegeven moment vond ik: het is belangrijker dat ik een kalm mens word, dan dat ik een bepaald nieuwsartikel maak. Zo kwam ik langzamerhand tot het besluit om in het klooster in te treden.
“Ik wist dat ik het mezelf op mijn sterfbed kwalijk genomen zou hebben als ik die persoonlijke transformatie niet was aangegaan. Op deze manier was mijn leven het waard om te leven. En dat ik verander, dát is wat de aarde nodig heeft.
“Als ik mezelf erop betrap dat ik iets wil opgeven, dan probeer ik mezelf altijd aan die ene zin te herinneren. Ik heb het als een kaartje op mijn computerscherm geplakt, ik heb het een tijdlang in de handtekening onder mijn e-mail gehad, en als ik kalligrafeer, gebruik ik de tekst ook weleens. Soms, als ik hem voor mezelf herhaal, dan zie ik voor me hoe Thich Nhat Hanh dit zegt, met een mooie glimlach.
“Als boeddhisten geloven we dat alle inzichten levend zijn, en dat we ze dus moeten blijven voeden. We moeten ze steeds opnieuw ervaren: op andere manieren, vanuit verschillende perspectieven. Je kunt dus ook nooit over een tekst zeggen: ‘Dat heb ik begrepen’. Je krijgt beetje bij beetje steeds meer inzicht.”
Overgenomen van dagblad Trouw, 9 mei 2022, geschreven door Marije van Beek
“Het kan voelen alsof we tekortschieten. Deze zin helpt me om te zien dat simpelweg in leven zijn al genoeg is om het verschil te maken, om bij te dragen en om te helpen. Ik wilde uiteindelijk blijven leven om goed voor de aarde te zorgen. Niets is belangrijker dan dat.
‘Het klooster was een soort oase voor me’
“Op de universiteit was ik vredesactivist, en ik ging de journalistiek in tijdens de Irakoorlog. Eenmaal bij de BBC merkte ik dat je als individu maar tot op zekere hoogte kunt bijdragen. Je kunt niet altijd precies zo verslag doen als je wilt. Al waren er nog zulke grote demonstraties tegen de inval in Irak, we konden de oorlog niet tegenhouden. Daar werd ik heel ongelukkig van. Ik dacht: dit is niet de plek voor mij.“Ik kwam toen al een jaar of vijf in Plum Village, het klooster van Thich Nhat Hanh. In zijn lessen was ik die tekst tegengekomen. Eigenlijk bracht ik er elke vakantie door, en dan ging ik weer terug naar de redactie, waar het best een harde, gestreste wereld was, waar volop gescholden werd. Het klooster was een soort oase voor me. Maar dat heen en weer gereis tussen die twee werelden was niet houdbaar.
“Al had ik hoge idealen, ik hield mezelf daar niet altijd aan. Ik was niet altijd kalm, kon soms nog scherp uitvallen. Dat kwam ook door de sfeer om me heen. Op een gegeven moment vond ik: het is belangrijker dat ik een kalm mens word, dan dat ik een bepaald nieuwsartikel maak. Zo kwam ik langzamerhand tot het besluit om in het klooster in te treden.
‘Dat ik verander, dát is wat de aarde nodig heeft’
“Ik deed het omdat ik zo meer kon bijdragen. Maar daarvoor moest ik wel eerst mezelf en mijn gewoontes veranderen. Worden wie ik wilde zijn: iemand met meer compassie, helderheid en moed. Op mijn eerste retraites had ik al gezien dat dit veel tijd zou gaan kosten. In eerste instantie dacht ik daarom: laat maar zitten. Maar uiteindelijk ben ik het juist gaan doen omdat het zo moeilijk is.“Ik wist dat ik het mezelf op mijn sterfbed kwalijk genomen zou hebben als ik die persoonlijke transformatie niet was aangegaan. Op deze manier was mijn leven het waard om te leven. En dat ik verander, dát is wat de aarde nodig heeft.
“Als ik mezelf erop betrap dat ik iets wil opgeven, dan probeer ik mezelf altijd aan die ene zin te herinneren. Ik heb het als een kaartje op mijn computerscherm geplakt, ik heb het een tijdlang in de handtekening onder mijn e-mail gehad, en als ik kalligrafeer, gebruik ik de tekst ook weleens. Soms, als ik hem voor mezelf herhaal, dan zie ik voor me hoe Thich Nhat Hanh dit zegt, met een mooie glimlach.
“Als boeddhisten geloven we dat alle inzichten levend zijn, en dat we ze dus moeten blijven voeden. We moeten ze steeds opnieuw ervaren: op andere manieren, vanuit verschillende perspectieven. Je kunt dus ook nooit over een tekst zeggen: ‘Dat heb ik begrepen’. Je krijgt beetje bij beetje steeds meer inzicht.”
Overgenomen van dagblad Trouw, 9 mei 2022, geschreven door Marije van Beek